Anladım ki, doğum günlerinin tadı şımartılınca çıkıyormuş, Anladım ki; hayatın tadı yaşayınca çıkıyormuş Anladım ki; işin hobin olunca zevk alıyormuşsun Anladım ki; Dostlarla, güzel bir müzik eşliğinde içince sarhoş olunuyormuş Anladım ki, insanlara saygı duyduğunda saygın oluyormuşsun Anladım ki; güzel bir tatlı, mutlu ediyormuş insanı Anladım ki; vicdanı olan, güvenilirmiş Anladım ki; bir erkeğin yanında merak ettim bu yazıyı…

Çığlık atmak, bağıra bağıra ağlamak istiyorum, sessiz sessiz, içine akıta akıta, yüzüm gülmek zorundayken veya telkinler eşliğinde değil, yalnız tek başıma küfür ede ede ağlamak istiyorum. Gözlerim şişene kadar ağlama hakkımı kullanmak istiyorum. Sessiz sessiz, gözlerimdeki yaşları akıtmak veya bir mendille devamlı silmek zorunda kalmadan, öyle gözler kıpkırmızı, şişmiş, suratım ıslak, salya sümük ağlama hakkımı merak ettim bu yazıyı…

Tamamen masumane bir şekilde bilgisayarımın başında oturmuş internette dolanırken, aklıma geldi, evimizin koridorunun ortasına koyduğumuz, o turuncu plastik, iki silindirin arasından çamaşırı geçirip sıkmaya çalıştığımız ekmek karneli yıllardan kalma, çamaşır makinemiz… Neden geldi, nereden geldi aklıma bilmiyorum. Hayır etrafta turuncu bir şey de görmedim. Çamaşır günüm de değil. Fakat birden o günleri hatırladım, binbir zahmetle merak ettim bu yazıyı…

Okulda hep zor problemleri çözer, kolaylarında çakılır kalırdım. Önceleri bundan çok utanırdım. Ennihayetinde bu kadar basit ve herkesin çözebildiği problemleri neden ben çözemiyorum, diye…Hatta bu nedenle babamın okula çağrıldığı bile olmuştu. Hoş o da “kolayını herkes yapar” diyerek gitmemişti. Daha sonra anladım ki, aslında zorlarla uğraşmak zevkli…Kolayları babamın da dediği gibi herkes yapar, ama zor merak ettim bu yazıyı…