Birgün insan virgülü kaybetti; o zaman zor ve uzun cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı; cümleleri basitleşince düşünceleri de basitleşti. Sonra ünlem işaretini kaybetti; alçak sesle ve ses tonu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu. Hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu. Bir süre sonra merak ettim bu yazıyı…
Sabahları günaydın Akşamları iyi akşamlar diyebilecek ve Çalışma arkadaşlarından bir şey isterken rica edebilecek iletişim yeteneğine sahip, İsteklerini elde ettikten sonra teşekkür edebilecek veya teşekkür edebilme kapasitesini kendinde görebilen, İşinin peşinden koşup sonuna kadar götürebilecek, Birlikte yemeğe çıkıp gülüp eğlendiği arkadaşlarının arkasından dedikodusunu yapamayacak kadar delikanlı, Makul ve mantıklı konuşma yeteneğine sahip nerede susulacağını nerede merak ettim bu yazıyı…