Ne karamsarım ne de iyimser, ne geleceğe dair olumlu düşüncelerim var ne de olumsuz. İkiyüzlüyüm bir nevi, belki sıfır noktasındayım. Artık hangisini demek daha havalı ise..

Genç bir kızken hayal ettiklerim gerçek birer hayaldiler. Giderek hayallerim gerçeğe daha yakın olmaya başladı. Fakat umut bambaşka bir şey. Umut; karamsar bir anda birden bire gelip içini ısıtan, aydınlatan bir şey. Hayal gibi değil. Hayallerim değişti, zaman zaman hiç olmadı, zaman zaman hep hayal dünyasında oldum. Ama umudumu hiç kaybetmedim. Onun hep bir çizgisi var. Sanki varlığı hayalden çok daha önceye dayanıyor. O nedenle biraz daha ağır, tecrübeli, deneyimli.

Hep fısıldıyor, “merak etme öyle düşündüğün gibi kötü olmayacak”. Bir başka deyişle biraz cool…

Hayatım boyunca “karamsar”dım fakat umutsuz değildim.

Umudumu yitirmemek için duyduklarıma kulak tıkamam gerekiyorsa tıkıyorum, çünkü benim umudumu yitirmeye gücüm yetmez. Hayallerimi yitirmek bana çok zarar vermeyecek biliyorum çünkü bir hayalim yıkılır diğeri kurulur.

Adı üstünde bu hayal…Ama umut öyle mi?

Umut olmazsa, yıkılan hayalin yerine bir başka hayali koyamam. Hayaller çoktur, her şey için hayal kurulabilir. Ama umut tektir, biriciktir. Tek bir umudun vardır  ve yitirdin mi, bir daha geri gelir mi bilmem.

Bu nedenle bazen umudumu yitirmemek için, gerçek olmadığını bile bile inandığım yalanlarım var benim. Sırf yitirmemek için umudumu, sırf sırtımı bir şeye dayayabilmek için. Umut ediyorum.

Umut ediyorum, bundan sonra hayatım tam da istediğim gibi olacak

Umut ediyorum, çok eğleneceğim,

Umut ediyorum, çok para kazanacağım,

Umut ediyorum, işlerim hep rast gidecek

Umut ediyorum, şimdiye kadar benimle uğraşanlar, hiç bir şey ile uğraşamayacak hale gelecekler.

Umut ediyorum, çok gezeceğim

Umut ediyorum, bütün dünyada barış olacak

Umut ediyorum, ülkemiz istediğimiz refah düzeyine ulaşacak.

Dün de aynı şeyleri umut ediyordum, 5 yıl önce de, 20 yıl önce de

Ve bundan sonra da umut etmeye devam edeceğim.