Bana kalırsa, iş arayanların korkulu rüyası, özgeçmiş ve mülakatlar değil ön yazılardır. Nerden mi çıkarıyorum? Özgeçmişlerin bilhassa kendisinden… Düşünsenize, bırakın mühendislik, matematik, teknik eğitim almış olanlarımızı, gazetecilik, iletişim, halkla ilişkiler ve insan kaynakları eğitimleri almışlarımızın bile en büyük korkusu ön yazılar… -Ben şimdi kendi hakkımda ne diyeceğim? -Özgeçmişimi okuduğunda ne yaptığımı anlamıyorsa, o işi yapmasın merak ettim bu yazıyı…
İnsan kaynakları çalışanları eğitim ihtiyaçlarını belirliyor, bütçeleri çıkarıyor, yönetime sunuyor, firmaları araştırıyor, teklifler alıyorlar, uğraşıyor, çabalıyor bir eğitimin yapılması için oldukça yoğun mesai harcıyorlar. Ve en büyük sorunlarından biri de, eğitim içerikleri oluyor. Sadece istatistiklerde, personel başına düşen eğitim bütçesi rakamlarının pazarlama kaynağı olarak kullanan şirketlerden bahsetmiyorum. Gerçekten, kendi insan kaynağına yatırım yapan, onları elde merak ettim bu yazıyı…
Çocukları satranç oynayan aileler, bununla gurur duyar. Elbette gurur vericidir ve bunu her yerde dile getirmeleri, çocuklarının “zeki” olduğunu somut olarak kanıtlamaları, doğal ebeveyn davranışıdır. Yargılamam, takdir ederim. Satranç oyuncuları satranç problemlerini çözmede iyidir. Ama olay orada biter. Ebeveynlerin ise, en büyük hataları, satrançta başarılı olan çocuklarının, hayatlarının tüm alanlarında başarılı olacakları konusunda önyargılı davranmalarıdır. merak ettim bu yazıyı…