Uzun yıllara dayalı dostluklarda “yıllarca görüşmesen de görüştüğün anda her şey yine bıraktığın yerden devam eder” derler ya. Benim cephede olay hiç de öyle değil. “Gözden ırak gönülden ırak” da değil ama bende olay daha çok “carpe diem”. Saklayabilen biri değilim ben. Ne yaşadıysam “dost” bildiklerim ile paylaşmayı seviyorum. Hatta yaşamadıklarımı bile. Yani öyle aylar merak ettim bu yazıyı…

Ata’mızın bize öğretilmeyen, tarihin sayfaları arasında saklanan, kaybolup gitmesine göz yumulan bir başka yanını daha öğrendim geçenlerde. Bu kadar çok Atatürk’e ait kitaplar okumama, her fırsatta kendisi hakkında bilgi edinmeme rağmen bilmediğim bir yönünü gördüğümde yine çok şaşırdım. Her zaman beni şaşırtan dehanın bir başka dahice fikri daha beni yine, yeniden kendisine hayran bıraktı. Her merak ettim bu yazıyı…

Yurt dışına tatile gidenlere, “Türkiye’nin ne kadarını gördün, önce güzel vatanımızı bir gör, gez” diye soranlar hala var mıdır ki diyordum. Demez olaydım. Küçük çocuklara “anneni mi seviyorsun, babanı mı” diye ısrarla soran yurdum insanına dönüşüyorsunuz benim gözümde. Yapmayın, etmeyin. Zavallı kaç çocuk travma atlatmıştır bunun için…İlla birini sevmek zorunda olduğunu ilk o gün sanmıştır merak ettim bu yazıyı…

Hikaye hep aynı aslında… Çok iyi giden evlilikler, gayet güzel gelir düzeyi, başkasına aşık olan kocalar belki ondan daha da kötüsü kocası ölen kadınlar… Bana göre bunlardan daha da kötüsü, aynı gelir düzeyini tek başına tutturamayacağını düşündüğü için o adamla yıllarca aynı yastığa baş koymak zorunda olanlar… Ya da, kocası iflas edip, tüm o kıyafetleri, merak ettim bu yazıyı…