Bir insan kaynakları uzmanı olarak, yetkinlikleri, yetkinliklere göre işe uygun eleman almayı, alınan elemanlara oryantasyon uygulamayı, iş başı eğitimleri vermeyi, performans değerlendirmeyi, kariyerini yönlendirmeyi, mevzuatı, ücret yönetimini, bordroyu, hatta ödül, ceza, öneri sistemleri kurmayı ve nicelerini öğretebilirim.
İnsan kaynakları ile ilgili her şeyi öğretebilirim ama insan dair her şeyi öğretemem…
Bir hotel görevlisine, sabahlıkları asıp, erkeğin sabahlığının kolunu, kadının sabahlığının omuzuna atarak, müşterinin gülümsemesini sağlamayı öğretemem.
Veya
Bir market kasasında, ürünleri poşetlere yerleştiren çocuğun, ağır olan ürünleri çift poşet yapıp, poşetlerin yırtılmasına karşı önlem almasını öğretemem.
Ya da,
Şirket arabasının, kısa mesafede harcayacağı benzin ve enerjiyi, uzun mesafede kullanıp, kısa mesafede yolculuk edecek personelin taksiye binmesini sağlayabilecek hassasiyeti benimsetemem.
Ve
“Bu rapor içime sinmedi, ben buna akşam oturup bakarım, size yarın sunarım” demeyi de öğretemem.
Süreçlere ve politikalara bağlı uygulamaları öğetebilirim. Çalışanların işlerinden kovulmayacak kadar işlerini iyi yapmalarını sağlayabilirim.
Bir kurumun vasat performansını, çalışanlarını eğiterek iyi performansa çevirmesini sağlayabilirim.
Ama bazı uygulamaları, standart prosedürler haline getirerek, çalışanlara öğreterek, örnek olmaya çalışarak öğretmek pek mümkün değil.
Bir çalışana, kontrol listesi vermeden, politika ve prosedürleri uygulamalarının dışında daha iyi performans sergilemesini sağlamak, içinden gelerek, işini benimseyerek, gözü saate takılmadan, en iyisini yapmaya yönlendirebilmek;

insan kaynakları uzmanlarının, yöneticilerin, koçların, eğitmenlerin değil

ancak ve ancak ailelerin yapabileceği işlerdir.

Henry Ford’un dediği gibi;

“Kalite kimse bakmıyorken, doğru olanı yapmaktır.”