Bazen ölçüleri kaçırdığımda, kendimi unuttuğumda, her şeye yetişmeye çalıştığımda ya da faydalı olma işini abarttığımda aklıma bu konuşma geliyor. O zaman bir nefesleniyorum işte…
Bir durup olduğum yerden önce arkama sonra önüme bakıyorum. Ne ile çıktım yola, şimdi neredeyim ve nereye gitmek istiyorum.
Zaman zaman o kadar çok günlük sorunların içine iniyorum ki, nereye gitmek istediğimi unutup tamamen küçük detaylarda boğuluyorum. Fark ettiğimde ise, soluklanma vaktimin geldiğini anlıyorum.
Arkama baktığımda bazen çok çaba harcadığımı ve bu çabaya değdiğini görüyorum. Başarılı olmuşumdur ya da huzurlu… Bazen de başarılı olamamışımdır ama gene de çaba harcamaya değmiştir, benim için tecrübe olmuştur. Ama bazen de harcadığım çabaların kendimi yok etmekten başka bir işe yaramadığını görüyorum. İşte o an, oksjen maskesini kendime takma zamanımın geldiğini fark ettiğim andır…Yok etmeye, içine çekmeye başladığında, olamayacağını anladığında yenilgiyi kabul etmek lazımdır. Kabullenmenin ve bazen kendini korumak adına oradan uzaklaşmanın yenilgi olduğunu kabul etmeyenlerdenim ben…Benim için yenilgi hiç mücadele etmeden kabullenmektir.
Önemli olan sorunun yapısal olup olmadığını anlayabilmektir. Bir sineğin kafasını daima cama vurması yapısal bir sorundur ama taş ustasının günlerce hiç bıkmadan bir kayaya vurması ve haftalar aylar sonra kayanın birden son vuruşla unufak olması sadece ve sadece sabırla ilgilidir. Ne zaman vaz geçmek lazım, ne zaman sabretmek lazım, işte bu insanın hayatında vereceği en önemli karardır.
Evlilikten, işe, hastalıktan en ufak sorunlarımıza kadar önemli olan, sorunun çözümlenmesi için bizim elimizde olan kısmı için, her şeyi yapıp yapmadığımız ile ilgilidir. Eğer yaptığımıza inanıyorsak, eğer daha fazlasının artık bize zarar vereceğini görüyorsak, bazen en iyisidir vaz geçmek….
